Zeytin Zamanı

Aslında zeytinlerim olunca bundan bahsedecektim ama o zaman mevsim geçince kime ne faydası olacaktı, değil mi? İlk defa siyah zeytin kuruyorum. Yeşilden pekçok kolay. Sadece bir miktar kaya(turşu,deniz) tuzunu siyah zeytinle hava almayan bir kavanoza koyup 15 gün boyunca çalkalıyorsunuz. Tuzunu ve dipte biriken suyunu tüm zeytinlerle buluşturmak için.  Ölçü olarak 1kilo zeytine 50 gram tuz öneriliyor. Ben göz kararı koydum. Bakalım nasıl olacak???Henüz 3 günlükler zeytinlerim:)
Hımm bu aradaa; etiketimi gördünüz mü?

TURUNCU ODA 'nın fikri, (selamlar, sevgiler) blogunda paylaşmıştı .Şu sitede yapılabiliyor, ne hoş değil mi?

 Bütün eve "pekcokseyindeftercisi" yapıştırasım var, zor tutuyorum kendimi.
Fotoğraflar yine kötü, ne yapayım ya telefoncum geceleri pek kötü çekiyor.Üstünde oynama bile yapsam faydası yok.

 

Ben bir şey yaptım. yaptığım şeyi tüm ayrıntılarıyla , başarılı bir şekilde sergileyebilmenin baskısı var üzerimde.
Yaptığım şey bir; " Bilek ağırlığı"
Yakınca bir zamanlarda elim bir kaza sonucu bacağımı kırıp, bir platinle beraber yaşadığımdan; uzun süre de çok enerjik yaşamadığımdan, özellikle sol bacak kaslarım bir bebeğinki kadar narinleşti.Bu nedenle bazı egzersizler yapmalıydım; yapılacak hareket her ne olsa da; ağırlık takınca zamandan tasarruf sağlıyor. Bu ağırlığı almak istiyordum ancak; bilumum spor branşlarının ürünlerinin en ucuz ve çeşitli tedarikçisi, gezmeye bayıldığım, bi şeyler almadan çıkılamayacak market olan DECATHLON (reklam almıyorum, içimden kopup gelen cümleler) 'da ağırlık 35- 40 lira civarlarında olunca, hemen 10 marifetli kız kılığımı giyiverip kabinde malum cümlemi kurdum;
"BEN BUNU YAPARIM!(I CAN DO THAT!)"
(Gerçeği buna benziyor işte)
 


 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
Kapitone ( bu kelimeyi söylemeye bayılıyorum, İtalyanca sanki...) kumaştan uzunca iki dikdört dikdörtgenin kenarlarını birbirine diktim. 2 tarafına cırt cırt diktim. sonra da kum koymak için çubuk çubuk boşluklar bırakarak 2 kumaşı yine birbirine diktim. İşte son derece kolay.Benim ağırlığım tesadüfen 1.3 kg oldu.Zaten tam olarak da istediğim ağırlıktı. Şimdi günlük sporuma geçebilirim.


Dip Not: Maliyet= 1.5 TL + 2saat(oyalanarak) =kendi başına bir şeyler başarmış olmanın hazzı+ sportif bir yaşamın hazzı

Sayıklamalar

minik Konstantinopolis gezimden pek de memnum kalmadım. Ekseriyetle İstiklal'de sürten ergenlerin sahip olabileceği türden bir tatilcik oldu.Gerçi İstikal'in sokak çalgıcıları bile küçükçe bir kasabadan kalkıp gitmeye fazlasıyla değer o ayrı. Şehirde malum fotoğraflanıp da bloglarda paylaşılıp , bohem cümleler eşliğinde sunulabilecek çokça detay olsa da, profesyonel bir fotoğraf makinesi, olmadı bir ay fonu (1,2,3..) , hiç değilse de kötüsünden bir dijital makinesi olmayan tek gezgin ben olduğumdan, (çok şükür ki) sahip olduğum fotoğraf çekebilen telefonumla çok da an kaydedemedim.Ne yazık...Tabi ki saatlerce anlatabilir insan İstanbul u.ama bunu milyonlarca yıldır milyonlarca insan yapıyor zaten. Hem insan istanbul'u sevmeye de çekinir değil mi? Vakti zamanında sırf nobel aldı diye Orhan Pamuk okuduğum sanılmasın diye; Benim Adım Kırmızı'yı gazeteyle kaplayıp yolda belde öyle okuduğum gibi. Belki ben bu şehri daha bir başka seviyorum .Hani çok başka belki.Belki minik semboller yaratmışım kendime. sarı saçlı, taytlı kızlardan, jöle kafalı oğlanlardan çok başka belki benim İstanbul yaratımım. E ne diyecen işte, nasıl savunucan kendini.
"Konuşsam kar etmez, sussam gönlüm razı değil!"

Düğünüm dahil tırnaklarımı bu yaşıma değil mütemadiyen yemiş olduğumdan; son 2 aydır her nasılsa tırnaklarımı uzatmayı başarabilmiş olmam benim için mini bir iç devrim sayılır. bu nedenler bir renkli oje merakı da sürüyor bakalım, tırnaklarım iştahımı yeniden kabartana kadar. Ben de İstanbul'a gidene dek bu cam göbeği ojelerimi pek de matah sanıp bakıp bakıp gurulanıyordum. Meğer ben eskisini yakalayana değil yeni oje modaları almış başını yürümüş. Metroda gördüm 1-2 tane fotoğraflamak istediysem de kızlar önce indiler, kalabalıktı ortalık falan.Bıyıklarımdan kurtulmaya vakit ve de mecal bulamayan ben nasıl her bir tırnağıma ayrı bir renkle desen çizebileyim değil mi?

Dolmabahçe'ye gitmemiştim daha önce.74 dakikalık bir sıra kuyruğu bekleyişinin ardından saray gezimizin bitişiyle hep birlikte(kuyrukta ahbap olduğumuz insanlar) "değdi!" diyebildik neyse ki.Diğer saraylardan farklı bir mimari var. 4 tane piyano sayabildim. İnsan öyle şaşırıyor ki, sadece mermerden bir sütunu yapmak bile bir insanın aylarını alabilir, bunca detayda kaç kişinin emeği vardır.
Ben de Dolmabahçe'nin eşsiz manzaralı güzelliğine ayaklarımı uzatarak, dev mermer basamaklara 74 dakikalık bekleyişim sırt ağrısını nazikçe bırakarak; saray ruhunu içime çektim.

 Beyoğlu'nun bi yerlerinde bir vitrinde  Ornitorenk Handmade'in pazeninden gördüm. Daha nice şeyler gördüm.
Eminönü'nden sayısız kumaşlar, boyalar, yapıştırmalar alamadım. Geç olmuştu gittiğimde, kapalıydı her yerler.
Ama bu geziden bana anı kalacak çok güzel bir şey aldım.Hayatıma anlam katmaya başlamış bir şey. Yeni bir uğaş. Epeydir istediğim ama iyisini bulmak adına beklediğim bir şey. İlk ürünüyle birlikte burada olacağız. O ve ben. bir de isim buldum ona. Gelince söylerim.

Keçe Süs

 

Esasen "hanimiş benim limon ağacım " gibi bi başlık yazmak istemiştim ama , birileri keçe süs yazıp da hazreti gogıla; gelir bulur beni tesadüfen diye yazmadım.Genelde de bu politikayı izliyorumbaşlık seçimlerimde. Yani ruhumun zavallı beğenilme yönü id'imin üstesinden geliyor.Ne yapalım, atsan atılmıyo satsan satılmıyo falan.

Konumuz; benim limon ağacı figürlü ,şimdilik iç kapılardan birine astığım, ne işe yarayacağını tasarlayamadığım, ancak her daim limon ağaçlarını beğenmemden ötürü, bahçem de olmadığından şimdilik bununla yetinme payesinde ortaya çıkan bir keçe çalışması. Sanki çok da matah bir şeymiş gibi, öyle herkesin kolay kolay yapamayacağı bir şeyMİŞ GİBİ uzun uzun da anlatayım da; egom evlere sığamasın!

Önce kağıda çizebildiğim en güzel ağacı çizdim( tam olarak yukarıdaki form) .Kağıdı kalıp yapıp keçeye keçeli kalemle çizdim.( a  aaa çok şaşırdım bak şimdi, doğru ya, keçeli kalemin ucu keçeden.Nasıl da farkedemedim? bu bence başlı başına bir başlık açılıp da üzerinde konuşulmaya değer bir bilgi) ( şaşkınlığım sürüyor)

Sonra da kestiğim keçeleri önce gövdeyi dikmeye başladım. Şu yamuk yumuk dikiş moda oldu da rahat ettim, 80 lerde çocuk değil de genç kız olsaydım naapardım, o zamanlar pejmurdelik değil muntazamlık modaydı.şimdiki gibi becerikli (!) değil de, elinden bi iş gelmez derlerdi...Dolgulu bir formda olsun diye içine gazete kırpıkları tepiştirip en kenarını da diktim. Bu ağaççık tam 2 ekonomi bir de kültür-sanat sayfası yaladı yuttu.Gazete kırpıntılarının arasına bir de dilek yazdım, ağacımın ruhuna iliştiriverdim. Siz kültürlü bir ağacınız olmasını önemsemezseniz; pamuk, elyaf falan da koyabilirsiniz içine, hatta daha düzgün olur. ama mühim olan da iç güzellik.

Limonları da uyduruk kıydırık kesip silikonla yapıştırdım.   Bol silikon sürdüm ki onlar da dolgulu olsun.Yapraklı kısmı da aynı şekilde doldurdum. Tabi siz ayrıntıları göremiyorsunuz, ışık kötü, fotoğraf makinem de yok.

İşte böyle bir şey oldu. Belki bir de ev yaparım yanına bir gün.Bir traktör, bir de kuş.

İyi bayramlar, ben biraz gezip gelicem...

 

Takdir Edilmek...

KİBELEBUĞDAYBAŞAĞI beni ödüllendirmiş.
Bu blogu açarken ( sağ tarafta da yazdığım üzere) birilerine görünmek istemiştim. Aslında buna ben bile şaşırıyorum. Zira insan kendini en mutlu edendir değil mi.Belki de değilmiş.Birileri minyatür kitaplığıma bayılınca, minik kitap sehpa örtümü beğenince; yüreğime dalga dalga yayılan bu tatminlik okyanus dibindeki nefes gibiymiş meğer.Velhasıl sevindim yine, birileri beni unutmamış diye...teşekkürler
Az kalsın ödülümün sarhoşluğundan ben de ödüllerimi dağıtmayı unutuyordum;

(I have some awards for the ones whom I love to follow, who inspires me, opens a new world in me)
                                                    
                                                   1) http://tearosehome.blogspot.com/

2) http://zezedarko.blogspot.com/

3) http://vechernie-posidelki.blogspot.com/

4) http://www.turuncuoda.com/

5) http://kimboscrafts.blogspot.com/

Pek Sarı Şeyler

akşamdan

Keçe Cüzdanım

Cüzdan deyip de geçmemek gerekmiş, bir hayli teferruatlı bir işmiş. Ben bu terzilik tecrübesiyle bakarsınız yakında "ornitorenk handmade"in eteklerinden de dikebilirim.

Aldığım dersler;
1) Keçe alırken, ilk deneyim olacağından bir bilene danışmak gerekirdi. Zira aldığım keçer pek de incecik, narin çıktı. Meğer 1.3 değil 3mm liklerden almalıymış. bunlar neredeyse polar gibi. bu yüzden iki kumaş arasına karton koydum da öyle oldu.

2) Cüzdandaki desenleri, detayları sonradan yapmamalı, kumaşı kesince hemen desenleri dikmeliymiş.

Ben cüzdanı çift keçeyle sabitleyince iğneyi dikmediğim en üst taraftan sokup desenleri dikmek çok zor oldu.

Uzun uzun anlatacaktım ama dikim aşamalarını ben bile hatırlamıyorum. Velhasıl sarı ojelerimle tüm pazarcıları selamlayacağım, uzun uzun cüzdanımdan arayıp para çıkaracağım, sol elime tüm poşetleri biriktirip, sağ elimde sadece cüzdanımı tutacağım gün olan kasabamın Cuma Pazarına çıkmak için sabırsızlanıyorum. Keçemm cüzdanımm hoşgeldinnn:)

Bugünden Bir An

Kibele Buğday Başağı ile aldık, keçeler aldık, renkli keçeler aldık...

Minyatür Kitaplıkçık

1haftadır uğraştığım şey sonunda bitti:)
Pek sayın küçük şeyler ustası Özden Ceyhan'ın tasarımından yapmaya çalıştım ama yeteneksizliğimi hevesimle ancak bu kadar örtebildim. kitaplardaki şekilsizlik bile göze batmakta olsa daa; "ey yüce kitaplığım seninle gurur duyuyorum!"
Bu bana yeni bir uğraş başlangıcı oldu, şimdi bir de çalışma masası yapacağım yanına. Hem de becerememem değil de mutlu olmam önemli değil mi?

İskelet için kontrplak kullandım, onlarca kıl testere kırmadan düzgünce kesmek bir hayli zor. Daha yumuşak malzemeler de varmış ama burada bunu bulabilmem bile mucizeydi, ölçme işlerinde hep kötüyümdür, yapıştırınca sağ tarafta koca bir boşluk oluştu silikonla kapatıp, kahverengiye boyadım. Kitapları yapmanın pratik bir yolu var. Özellikle parlak kağıtlı (kolayca kesilebiliyor) dergilerin en köşesinden maket bıçağıyla kesince yapışkanlı yeri kitabın da sol kısmını oluşturuyor. biliyorum anlamadınız, en iyisi fikrin asıl sahibinin bloguna buyuralım...http://ozdenceyhan.blogspot.com/

Bugünden Anlar

Kış gelemiyor bir türlü. Havada asılı ılık bir dinginlik. bir garip mevsim. hiç bi şeye benzemiyor. Şimdi son erik sularımızı yapalım angelika erikten. yavaş yavaş da rengarenk, incecik kumaşlı yaz giysilerimize veda etmek gerek.hurçları indirip, uyandıralım kışlık şeyleri uzun yaz uykularından. Hala okumadıysak hemen başlamalıyız "Kürk Mantolu Madonna" ya, geride nazikçe Lorca Tango çalmalı...

Sarımsak Seven Kızlar Kulübü

Aromalarla aram hep iyidir. Yediğin şeyden şöyle damağına hoş bir koku yayılmıyorsa ben ona lezzet demem zaten. Hem doğadan gelen her şeyin tadı zaten olağanüstü ama neyin neyle kullanılacağını bilmek ,bazı sebzeleri bazı baharatlarsız yapmamak gerek. Bu tarifte bir arkadaş kahvaltı ziyaretinde sofraya bir çeşit daha koyabilme çabasıyla ortaya çıktı. O günden bu yana hemen hemen her haftasonu kahvaltısında yaparım. Dikkat etmek gerek ki bağımlılık yapıyor.
 
TARİFÇİK;
Yukarıdaki malzemeleri  havanda minicik tuzla dövüyorsunuz. Sonra 2 yemek kaşığı falan tereyağına karıştırıyorsunuz. Sadece bu kadar...İnanılmaz kolaylıktaki inanılmaz lezzet...Hatta ben bunu sos olarak balıklarda da kullanıyorum ara sıra.

AFİYET OLSUN ;) (olacağına eminim)

Bu Akşamdan Bir An

Ya bana bi dergi tavsiye etseniz?

Bir Garip Börek Hikayesi

şimdi olaylar şöyle gelişti sevgili dostlar;
       Gece "Sefiller" i dinleyerek uyumaya çalışıyordum.( ben her gece telefonuma indirdiğim radyo tiyatrosunu dinleyerek uyurum. )Dinlediğim oyundaki açlık beni öyle bir etkiledi ki daha hemencecik yediğim tatlıları,fındık,fıstıkları unutuverdim; çok acıktım.Gözümün önünden fırından yeni çıkmış ekmeğin tereyağına yapacağı muamele geçip duruyordu. Sonra aklıma pazar günü izlemiş bulunduğum Refika'nın yeni bölümünde yapmış olduğu değişik börek geldi.Tüm bu düşünceler gece uyumadan az önce geldi ve ertesi gün fikirlerimi hayata geçirmeye aht ettim.
 
Ertesi gün;
 
Önce böreğin yapılışını anlatayım, ara sıra eleştiri ve özeleştirilerime değinirim.
 
 
*4adet yufka üst üste kırıştırıp buruşturmadan tepsiye dizilir, tepsiyi yağlayasınız yoksa fırın kağıdı kullanın.
 
 
 

 
 
 
*Bu arada genişçe bir tavada sırayla soğan, kabak ve mantarları soteleyin. Ağzı açık kalsın tavanın ki; sulanmasın, ocağın altını da çok açın, çok pişmesine gerek yok daha fırına vereceğiz. Biraz karabiber, kırmızıbiber, tuz.  
 
 
 
 

*Yufkaların tepsinin tam üstüne gelecek uzun kenarlarına, dil peyniri dilimleri koyup, yufkaların dışarı taşan kısımlarını ortaya kıvırın. (Kaşar da kullansak olur, ama dil peyniri daha yoğun eriyip yokolmuyor) (Allah aşkına benim gibi böyle kocaman dilimler koymayın, sonra oradan buradan taşıyor falan = Özeleştiri 1)Yufkaları ıslatmak için ; biraz süt, biraz yağ ve 1 yumurtadan oluşan bir sos hazırlayın. Yufkaları hafifçe ıslatın, özellikle kenarları. Yufkalar tamamen sosa bulanmasın, sonra kabarmıyor.(ben resimden sonra daha da sos ekledim, aman kuru olmasın diye de ben ettim siz etmeyin, azıcık serpin yeter= Özeleştiri 2)
 
 

 

 

    

 
 *Kenarlarını kıvırdığınız yufkalı şeyinizin kenarlarına haşhaş ve susam serpin, fırına koyun. 15 dk falan 170 - 180 derecede , ortası kabarıp kenarları kızarıyor.
 
 
 
 

 *Sonra buna benzer bir şey çıkıyor ortaya. (Fırına akan peynirleri görüyorsunuz değil mi?)
Dışarıda bekleyip soğumuş olan sebze sotenizi ortaya yayıp, tekrar fırına veriyorsunuz. Asıl tarifte bu sebzelerin içine fazladan peynir ve fındık parçaları ekleniyordu ben koymadım.(İyi ki de koymamışım, zaten ağır bir börek, diğer türlüsünü hayal edemiyorum =takdir 1)

 *Şimdi böreğin isminin hikayesine gelelim. ( Uğursuz Börek ) . Tam şu sağda görmekte olduğunuz fotoğrafı çekip , tepsiyi ocağın üzerine koymuştum ki; (dip not: Tepsinin üzerinde olduğu ocağın gözlerinden birinde çay kaynamaktaydı....=Tehlike 1) saniyeler içinde arkamı döndüğümde; fırın kağıdının tutuşmuş, alev alev yanıyor olduğunu gördüm, üflemelerim bir işe yaramadı , elimi ıslatıp kağıdı söndürmeye çalışsam da ateş benden daha yetenekliydi. Sonra tepsiyi alıp kenarından suyun altına soktum.Neyse söndü...(= Özeleştiri 3)

*Islanmamış tarafından yemeye koyuldum.(Uyarı = aman bu böreği tanımadık insanlara yapıp da, yanlarında yemeye falan kalkmayın. Neresinden tutulacağı belli değil.)
Bir de çok yoğun bir börek, yani pek bana göre değil, görüntüsü insanı büyülüyor ama hemen de doyuruyor. Mimari ve tasarımsal olarak mükemmel, fonksiyonel olarak vasatın altında. eşe dosta da pişmeyecekse ne gerek var, belki modifiye edilebilir daha hafifleştirmek adına. Oysa Refika birgül mutfağında yapınca nasıl da bayıla bayıla yiyorlardı. Beyaz cam işte yalan dünya!
Bu böreği bir daha pişirmeyecek olma nedenlerimden birisi de; bana kendimi mutfak konusunda beceriksiz hissettirmesiydi.Aşağıdaki fotoğrafın bulanık çıkmasının nedeni de; telefonuma yangın söndürme işlemi sırasında su kaçması.
Tüm bu anlattıklarıma rağmen pişirmek isteyen olursa;Afiyet Olsun :)

"Yaz gitmeye çalışıyor, gidemiyor.Sonbahar gelmeye çalışıyor, gelemiyor."
 (Metin MİNÜR-Milliyet)

Kupkuru Çınar yapraklarının hışırtıları var fonda. Yeni bir yıl başlıyor bence.Yıllar hep yaz bitimlerinde başlar.Yazlar hep sıcak görünür ama buz gibidir, sahtedir, dışı renkli jelatinle kaplı soğuk bir nesnedir, taş kadar bile sade ve ılık değildir. O yüzden yeni bir yıla az kaldı. Yeni bir şeyler yapmak gerek derler yeni yıllarda. İçimizde hep değişme arzusu. Daha çok yıl harcayınca şu dünyada daha çok şey görmüş de olmuyor insan, gitgide aslında körleşiyorsun, gencecik gözlerin her rengin her bir tonunu da göremeyebiliyor, ama umutların artıyor; çünkü yaşadığın yeri, zamanı beğenmeyip, düşlediğin yaşam için sadece ertelemeli umutların var oluyor.Dünya gitgide kirleniyor ve nefes almaya devam ettikçe insan aslında dimağındaki dünya kavramını da kirletiyor.
   "İnsan ne ile yaşar?" Hareket ettikçe, ciğerlerim nefesle doluyor benim, koşturdukça. Belki alkoliğim , koşturmak afyonum, şarap şişem benim.Belki sarhoşluğum geçerse,  görebilirim tüm detaylarını hayatın, dolayısıyla kirini, pasını, küfünü dünyanın. Görmemek gerek belki.
Peki evet "insan ne ile yaşar?" Dikiş dikmekle mi, öğretmekle mi, arkadaşlarınla kahve içmekle mi, yaz tatilinde gideceğin yerleri planlamakla mı her sene , yeni bir böcek türü bulup ona en sevdiğinin adını vermekle mi, kendi hayallerini çocuğunun hayatında gerçekleştirmekle mi, daha güzel olup yaşlılığa savaş açmaya adanmakla mı, her anını başka bir şeyle doldurmakla mı, kendine temiz bir dünya kurma çabalarıyla mı, bir insanı bile değiştirebilmenin mucizevi, gözyaşlarına boğabilen huzuruyla mı yaşar insan!
  Keşke değil mi seçebilseydik, hislerimizi, kişiliğimizi, doğru olanı değil güzel olanı yapma dürtümüzü.
Şimdi ben yan flüt çalacağım, neye devam edeceğim, yeni kumaşlar alacağım, yepyeni ayraçlar tasarlayacağım, bu ağlama duvarının bana kattığı en güzel şey olan insanla ismi çok güzel bir kitap çıkaracağım, romanımı tamamlayacağım, çocukları seveceğim, güzel bir sonbahar haftasonunda sarı bir tatil yapacağım, hep yazacağım, yazdıklarıma tapacağım, yeni yemekler uyduracağım, uydurulmuşları deneyeceğim, öreceğim, dikeceğim, yapıştıracağım,keseceğim, yeni müzikler dinleyeceğim, eskilerinden bıkacağım,bir gün romanımı yayımlanmış halde elime alacağım, yabancı olan ,yabancı kalacak olan insanlar için endişelenmeyeceğim, saçlarıma renkli şeyler takacağım,çöp toplayacağım, konuşacağım, sık sık susacağım, bazen ağlayacağım, sahnelerde olacağım, yeni kılıklara bürüneceğim, okyanus dibindeki hava kabarcıklarını bulacağım, nefes alacağım, kuru meyveler yiyeceğim, çok çok kitaplar alacağım azıcık paralar vererek, sporlu bir hayat süreceğim, her şeyi bileceğim, koşturacağım, herkesle her yerde söyleşeceğim, asla herkesi sevmeyeceğim, çekilmeyeceğim, endişelenmeyeceğim, vazgeçmeyeceğim, güzel bir insan olacağım.

Şimdi bu yıl ben hayatıma vermek istediğim şekille yaşamaya başlayacağım.Koşturacağım da.

Velhasıl  faydalı bi şeyler yapmalıyım, yapacağım.Yapmayınca faydasız şeylerle meşgul olmaya bayılıyor ruhum, yüreğim,sözcüklerim.

Ödülüm, Ödülün

Bu sabah pek şaşırdım; NOWACRAFT beni ödüllendirmiş, aman nasıl beni layık görmüş, nasıl da sevindirmiş. Bu gelenekten haberim yoktu ama yeni yeni şeyler görmek, tanımak için ne hoş. Şimdi ben de arkama yaslandımm, derin bir nefes alıp, ilham verici blogları seçtim. Tatatatammm benim ödüllerim deee; aşağıdaki isimlereee...
 

 

 

1) http://ornitorenkhandmade.wordpress.com/

2) http://ozdenceyhan.blogspot.com/

3) http://catarinaregina.blogspot.com/

4) http://craftingincolorteam.blogspot.com/

5) http://sesiber.blogspot.com/

6) http://pekguzelseyler.blogspot.com/

 

 

Bugünden Bir An

 
 



Sıcacık kışlarda tarçınlı elmalı pastayla, cam şişeli günlük sütten iyisi olamaz...Kış gelmedi, ama olsun kış bahane ,elma-tarçın   birlikteliği şahane olsun!

Bugünden Bir An

 

Aldı kitabımı, vermedi. Kalsın dedim ben de. Kitaplar senin de hakkın...

Bugünden Bir An

                                                Tarhana Bulguru Pilavı - Sürprizli Köfteler

http://www.refikaninmutfagi.com/tarifler/buyukler/dil-peyniri-ve-fistik-sakli-kofteler/

Doğadan Gelen

Aman dostlar pek keyifliyim. Nasıl olmayayım, şunun güzelliğine de bir bakın. Bir süredir bir kapı süsü yapma fikri vardı kafamda.Şöyle doğadan kopup gelen, dağların taşların kustuğu şeylerden olsun istedim. Yıllardır etraftan çöp toplarım, ama bu kez daha bi şaşırdım, aman tanrım bu doğada ne muhteşem malzemeler var.Şu dönüp de tenezzül etmeyeceğimiz dikenlere bir bakın, kurumuş otlar, kuşburnular (kuşburunları?)Şu mor fasülyeler de neyin nesi bilemedim, üzüm gibi olanlar da her yerlerde olan koparınca çiçekleri dökülüveren bir bitkinin tohumları. İnsanların bahsettiği sayısız, bana çok yabancı olan hobi malzeme isimlerini  duyup boynumu büküyordum, buralarda ne gezsin.Biz de gezenlerle idare ederiz dimi.Şimdi biraz yapılışı hakkında ipucu vereyim.

Önce iskeleti için köpük aradım deli gibi, ama "nerde o eski beyazeşyacılar, aah ah! "
Neyse sonunda kartonpiyer olarak kullanılan şu straforlardan aldım, kestim, boyadım.
Önceden boyamış olduğum, 1 haftadır salonda tabağın içinde bekleyen odun parçalarından başlayarak her şeyi yapıştırdım. Kuşburnu ve tohumları vernikledim, solarsa diye.

Her zaman kendi emeğimle çıkmış şeylere bayılırım, ama uzun süredir bir şeye bu kadar hayran kalmamıştım.İnsanlık için pek de burun bükülecek bir çalışma bile olabilir ama benim için en az 3gün kapı açışlarımda huzur verici olabilecek bir şey oldu. Yalnız o kadar kes yapıştır , o kadar paylaşılmışlıktan sonra kapıya asıp, onu öyle daha ilk günden kapının ardında bırakmak pek bir acı oldu. Kapının içine assam noolur ki dediysem de destek alamadım.Bu kapı süsü de esasen başlı başına varoluş nedenime aykırı bir durum, hani evin hiç bir üyesinin asla giremediği, kilitli salonlar gibi başkaları için yapılmış bir şey ya! Neyse, sık sık "kapı mı çaldı ki ,bi ses mi duydum" bahaneleriyle kapıyı açıp açıp seyrediyorum onu :) bir de totem tutturdum; "kapımızı ilk çalan, süsümüzü ilk gören , bizi çok seven biri olacak"
Dip not: kapısı öyle sürekli çalınan bir aile değiliz :(
Dip not2 : bu kadar çok şeyi birileri okuyacak mı acaba?