Bugünden 'kötü ' Bir An...

karaya vurmuş yunusçuk.bugün gördüm.

Ölümsüzleştirme-2

Bu "resin " denilen şey bir nevi bir şeyleri ölümsüzlüğe gömmek demek değil mi? Bir böcek, bir çiçek. Bu çiçekler de asla solmayacak. Resimde belli olmuyor ama üzerlerinde 100kat vernik var.

Üsttekileri ilknur'un bana yolladığı çikolata kutusunun kalıbıyla yaptım , çiçekleri de yağlı fırın kağıdına koyup üzerlerine vernik döktüm, tabi çiçekten taşıyor bazen, ama incecik olduğu için 24 saat sonra makasla kesilebiliyor fazlalıklar,kenarlar. Bu yağlı kağıt olayı iyi oldu, ince her şeyi böyle dondurabilirim artık. Ancak kolye ya da anahtarlık yapmak için resin donmadan içine konması gereken halka ya da misinalar kayıyor. Buna pratik bir çözüm bulmalıyım.
  
 Kalpliler tarzım olamayacak kadar romantikler, bir dahaki çalışma daha bana dair bir şeylerle; böceklerle olacak. Orda burda ölü böcek topluyorum minik nivea krem kutumda. Eşe dosta da haber saldım 'aman böcek ,  kelebek görürseniz biriktirin bana, sivrisinekleri güzelce öldürün lütfen, nazikçe, kolu bacağı zarar görmesin' Ne hoş değil mi, bir böcek dahi olsa bir hayatı ölümsüzleştiricem...

Yalan Dünya

 

Annem olsa 'kim çitlemiş bunları acaba' der :)

Pek pek yakında karpuzlar dilimlenip tabakta servis edilmiş, soğanlar pembeleşinceye kadar kavrulmuş, kurabiye hamuru kulak memesi kıvamında yoğurulmuş, fasülyeler kılçığı ayıklanıp, kırılmış halde raflarda bizi bekliyor olacak. O zaman 'yaratmak' , şimdi olduğundan çok daha moda olacak, insanlar dünyanın bir zamanlarki haline geri dönebilmek için salçanın, reçelin evde yapıldığı bir yaşam için yüklü paralar ödeyip köy evlerine tatile gidebilmenin hayalini kuracak. Dünya modernleştikçe, insanlar ilkelleşmek isteyecek, ilkellik parayla satılır hale gelecek...

Bu An

Gecenin Yemeği...

Hani bilirsiniz sevgili dostlar; blogger Tiryaki Hobi "gecenin karesi " der sık sık, yayınladığı mütevazi fotoğraflarla...Uzun süredir düşündüm de bi alternatif bulup bu fikre, kendim yaratmış gibi davranaraktan hayatımdaki enstanteneleri mütevazice paylaşmalıyım ben de. Ancak işte bir başlık bulmakta yaratıcı olamıyorum bir türlü, belki birileri? bana yardımcı olabilir.

Patates püresi eşliğinde enfes çıtır,kadayıflı tavuk için buyrun, yemeklerle oyun oynayan minik kızın sitesine;

 http://www.refikaninmutfagi.com/tarifler/kucukler/kadayifli-tavuk/

Kapaklarını açıp çay kaşığını daldırıp boğula boğula yemeli şimdi bu boyaları...İçin rengarenk olmalı, nefesin sabun köpüğü gibi ebruli.Ne güzel bi şey, aman ne de hoş bi şey.Elini uzatıp birisi sana boya verse hep böyle.Pek de güzel bir şey...Goran Bregovic gibi bi şey..

Ekmek Arası

Bukowski'nin bu isimde bir kitabı vardı. Nedense kadın milleti olarak günlük hayatta en çok lanetlediğimiz bakış açısı Charles b. tarafından gelince bir serinleme hissediveriyoruz, ama o..diyoruz. en azından açık sözlü falan filan, kem küm.Sonrası da yok. Nedense pek severiz işte Bukowski'yi, nedenselliğini yıllardır çözemediğim bir gizemle. Yine konumuz bu değil. Fotoğraftaki yemekçik. En çok yemek yapmak istenilmeyen günlerde , tavuk gögüs minik minik doğranıp sotelenir, taze yeşillik ve soğanla servis edilir. Bu da paylaşmam için somut bir gerekçe bulamadığım, ama bunun için delicesine bir istek duyduğum bir yazıcık oldu. Bukowski gibi. Her ikisinden birinin cevabını bilen varsa...

Resinlesek mi Resinlemesek mi?

İlk 100 kat vernik denemem. Günler süren malzeme taramasının ardından bu pek yeni hobime bi heves başladım. Bakalım, heyecanlıyım. "100 kat değil bizde tek katı var" şeklindeki hırdavatçı amcaların bilmeyen onlar değil de benmişimcesine tepeden bakışlarına maruz kalarak sonunda internetten bulduğum (tahtakalehobi.com)100 kat vernik; anahtarlık ve kolye amaçlı olarak hizmetinize sunulmuştur. Henüz verniğimi döküp, içine girdiği kabın şeklini aldırtacak bir kalıp bulamadığımdan, gezinirken bu şişe kapaklarıyla sayısız şey yapılışına rastladım. Ne hoş değil mi?

Kapakları boyadım, içlerine çıktısını aldığım rengarenk desenlerden yapıştırdım, üzerine de 100 kat vernik. 24 saat sonra donuyor, isterseniz kapaktan çıkarabilirsiniz, en üsttekinde öyle yaptım. buzdolabı mıknatısı, kolye, anahtarlık falan filan olabiliyor. Basit ama rengarenk. Daha ne olsun:)

SayfalaR KaybolmaSın..

Oldum olası;  bir şeyler yaratmayı hayat mottom haline getirmeden önce bile kitap arası yapardım. Hem öyle güzel bir hediye ki...Doğada sayısız malzeme var ayraç yapmak için, iplikler, gazete parçaları, kurutulmuş çiçekler, boyamalar, çimen yaprakları... Ben genelde 2 asetat kağıdının arasına istediğim malzemeyi koyarak kenarlarını dikerek ya da ısıtılmış iğneyle sabitliyorum. Daha sağlam bir şey olsun isterseniz de ehliyet kaplama makinelerinde bastırabilirsiniz; bknz; en alttaki çiçekli olan.
Her birisiyle ilgili bir anım var. Şu hemen sağ altakini teyzemin nakış makarası denizinden çalmış olduğum ipliklerle yapmıştım sene 2000 falan. Onun sol altındakini Yüksekova'nın kırlarından topladığım çiçeklerle yaptım 3sene önce. Üzerindeki kareli olan yeni; renkli bantlarla. Onun sağındakini İzmir Doğal Yaşam Parkı'ndaki kuşlu kısımdan görevliler görmeden çitten atlayıp çaldığım rengarenk kuş tüyleriyle yapmıştım, 2 yıl önce. Üstteki 3'lü çubuktan olanı dışarıda içtiğim çayların kaşıklarıyla yaptım, boyadım, ip doladım... Her biri aslında yaşamımın bir dönemi..Değişik bir ben...

 Yıllar oldu...Hala gülümserim. Defalarca okusam, doyamam. Bazen insan karnına ağrılar girene kadar gülebildiği yıllardan ne kadar da uzaklaşmış düşünüyor. Bir karikatürün yanına da bu denli hüzünlü cümleler yazmak ancak, ruhu yaşlı birinin işi olabilir zaten. Hayat zira erteleyip erteleyip, umut etmekle yok oluyor. Şöyle arkama yaslanıp da "işte bu benim hayatım, hepi topu elde bu var" deyip, derin bir nefes alıp yaşamaya başlar mıyım bir gün? Yoksa ait olduğum yaşamın bu olmadığını, baloncuklu, kurdeleli, naneli bir yaşamın bir yerlerde beni beklediğini düşünmeye devam mı etmeli? Ah mı çekmeli?

Boyama Takılar

TAŞLA YAPILABİLEN BİR SÜRÜ ŞEYDEN BAZILARI

*Denizde sektirilir
*Birinin (örneğin; polisin) kafasına atılabilir
*Böbreklerde beslenir, büyütülür
*Yazıda yabanda tuvalet kağıdı olarak kullanılabilir.
*Bağıra basılabilir.
*Üstüste koyularak ev yapılabilir.
*Değerlileriyle beyin noksanı insanlar satın alınabilir.
*Evde yiyecek hiç bir şey yoksa pişirilerek çocuklar oyalanabilir.( bknz: Türkan Şoray)
*Boyanarak pek çeşitli aksesuarlara dönüştürülebilir.Örneğin, kapı stoperi, ceviz kıracağı, kolye, yüzük...

kapılaR ÇarpmasıN

Bir yaz daha bitiyor...Can çekişen bir mevsim var önümüzde, güneşin kararsızlığı, rüzgarın başı buyrukluğuyla...aman dedim kapılar çarpmasın, yeni taşlar boyayıp, bir de kum kesesi yaptım. Her kapıya bi tane. Her zamanki gibi can kurtarıcı guaj boya ve vernik ( yoksa şeffaf oje). 

doğdum, iyi ki...

    DOĞUMGÜNÜ 

 Kurdeleli yaşamlar dilemiştik

Doğarken bizler

Ölmeye daha çok varken

Rengarenk toz bulutlarının arasında uçuşmayı

Yazmayı, yazdıklarımızı okumayı

Yeni yeni şeyler koymayı sırt çantamıza

Tıklım tıklım olmayı,dolmayı

Daha çok olsun ölmeke demiştik

Şaşırıp duralım

Boyumuz hep uzasın, sığmayalım çatı katlarına

Ağaç tepelerine oturup, boyayalım istedik tüm yaprakları

Renkli düğmeler dikelim gövdelere

İyi ki doğduk bugün

Tüm renklerimizi astık gün ışığına

Birileri gelip batırırsa diye fırçalarını

İyi ki doğduk, ölmeye çok var daha

Yapacak ne çok iş var

Yenilerde bal kabakları haşmetli kolları olan amcalar tarafından bir güzel soyulup, doğranıyor. Üzerine bir şeker döküp fırına vermek kalıyor bize de.Ama eskileeerdee kocaman bir bal kabağı alıp da kendiniz yenebilecek boyutlara getirmek için uğraşırdınız. Ben de karpuz ,kavun satan bir amcanın tentesinde bir türlü gelmeyecek olan otobüsümü beklerken, minnetimden bu sevimli şeyi almıştım. bir türlü onu soyacak kudreti bulamadım kendime. Belki bir gün beni sihir tozlu diyarlara götürebilecek olan kurdeleli bir arabaya dönüşür umuduyla da onun varlığının bütünlüğüne saygı duyarak; boyadım. Yine guaj boya ve vernik ikilisi...Salonun orta yerine de koyunca hayata bir tad katıyor ki sormayın, gördükçe insanın yüreğinde sabun köpüğü renginde pırıl pırıl bir neşe...

Polimer Kile Başlama Quizi

Ah ne yapsam ne yapsam?
Hayat sizi hep gerisinde bırakarak akıp gidiyor. 20'li yaşlar bitiyor 30'lular geliyor 40'lara da çok var diyemeyiz. Ortada bir yerlerdeyiz. Balon gibi rengarenk, parlak , uçurtmalı gençliğimize de; ağır aksak gülebileceğimiz, olgunlukla yoğrulmuş, tecrübe kırışıklıklarıyla dolu orta yaşlılığımıza da eşit mesafedeyiz. Şimdi hangisini seçmek gerek?
Yüzyıllar sonra (!) hayatı okuyup bitirdiğimiz, kütüphanemize yerleştirdiğimiz o anda , o kısacık sürede kafamızı usulca sola çevirip geriye baktığımız o anda; sadece harcadık mı, elimizde kalan tek şey yediklerimizin posası mı; yoksa yeni yemekler pişirip, tariflerini duvarlara astık mı karar vermiş olacağız. İşte o an yine hayatın en büyük huzuru ya da hüznünü yaşayacağımız an olacak. Yaratmak gerek velhasıl, bir şiir, bir çiçek, bir sebze, bir cümle...bu bir iç devrim aslında. Bu yüzden değil mi tüm çabamız, ölmeden sıkış tepiş bir şeyler doldurmak bu hayata.
Ben de hep düşünürüm. Ne yapsam , ah ne yapsam? Yaşadığım yerin sığlığına sığınmadan aslında kendime dilediğim gibi bir hayat biçmeliyim.Ama bahaneler bulmak genelde kolay.Bu blog da işte o çok sonraları geriye dönüp baktığımda hayatımı boşa harcamış olmanın acısını yaşamamak için minicik bir basamak, insanlık için minicik ama benim için kocaman. Burası bir ağlama duvarı.

 Konuyu mecburen bir yerlerde bağlamak gerek. Polimer kile başlamaya karar vermiştim, mini mini çikolata, pizza kolyeler, puantiyeli minyatür mutfaklar, pembe suratlı bebek figürleri yaparım belki diye. Ancak ruhumun en kahrolası yönü olan maymun iştahlılığıma küçük bir quiz yapmaya karar verdim.Polimer kile başlamadan önce oyun hamurlarımla bir şeyler denedim. Olmadı. Ancak işte böyle sevimli bir karakter yaratabildim ancak parmaklarımda o yetiden eser yok. Ne yapalım?Yeni bir uğraşçık bulmak gerek.Çok okumak, çok yazmak, çok yapmak gerek.Koymak için yeni şeyler bü dünyaya...

    Yıllar yıllar öncesinde dünya henüz kirlenmemiş kocaman bir yer iken; her şeyler de doğalmış. Gazoz ağaçları, dondurma bahçeleri doluymuş her yer. İşte o zamanlar biralar filtreden geçmez, şekerleri beyazlatmak için fabrikasyon yöntemlere başvurulmaz, pirinçler kabuklarından ayrılmazmış. Yani her şeyde doğallık varmış. Bugünse yerleşmiş bu yapay yöntemler hayatımıza sindi. Normalde doğal halinde bulunan şeylere ; organik gıda modası nedeniyle daha fazla para ödüyoruz. Ne ilginç değil mi?Şeker zaten doğada esmer halde bulunduğu halde ; böylesi bu ara burjuvazinin organiklik merakı nedeniyle daha pahalıya satılıyor, kabuklu pirinç de böyle. Bir de Efes'in yeni birası "filtresiz". Biranın o alışıldık altın sarısından çok uzak, daha hoş bir aroma var bu birada.Ama ilginç ki işlem görüp, emek ve para sarfiyatı yapılmış olanından daha pahalı. Yine de ılık bir yaz gecesi; deniz, dağ, taş, ışıklı şehir gören evinizin balkonunda içmeye değer...

şimdi...

Kalkıp gitsek şimdi

Patika sansak tozlu bir asfaltı

Alelade bir iklimin ılığını içimizde hissederek

Şimdi bir deniz bulabilsek bir yerlerde

Usul ama çalkantılı

Oturuverecek yanında koynunda yumuşacık bir yer olan bir kayacığa

Tesadüften ayakkabımız bağcıksız olsa

Ayaklarımızı yalar ya hani deniz 

Kaygan bir top havuzuna düşmüş gibi tenimizde kımıltılar

Ağlamaklı oluversek bir anda

Neye ağladığımızı hatırlayamayacak kadar sarhoşuz

Aksa sümüklerimiz

Çıkartsak tişörtümüzü, silsek burnumuzu

Memelerimiz hiç görünmese

Biz görünmesek

Hayalmişiz sanki, içimizin düşüyüz

Herkes evinde uykudaymış

Hani ağlamamız geçer ya ferahlatan iç çekişlerle

Suyu emiveren kuru toprak gibiyiz

Hıh oldu şimdi deyip

Tamamlamış tüm asli görevini

Çırparak üstümüzü başımızı

Sere serpe bir huzurla dönüversek bir yerlere yeniden aynı patika sandığımız yoldan…

Şarköy'de Bir Senem Diyici

   Böyle sesini büklüm büklüm büken, sayısız  perküsyonu ardarda çalabilen, ışıktan mıdır nedir sahnede çok genç görünebilen Paris'li bir Türk müziği-Jazz sentezcisi. Gitarda, Trompette ve perküsyondaki arkadaşlarıyla olağanüstü doğaçlamaları, müziğin mistikliği, Şarköy'de böylesine bi müzikle karşılabilmiş olmanın şaşkınlığı insanı öylece büyülüyor.

buyrun dinleyin bakalım; http://www.youtube.com/watch?v=oKFrK5kjKn0

Kitap ve kahve ( bi de sehpa)

 Kitaplara saldırıp sonra    durgunlaştığım her seferden   sonra elime bir kitap alınca   nasıl da unutabildim diyorum   okumanın yeryüzünün en   güzel uğraşı olduğunu...Zaten   kahvenin içmesem de orada   durması bile güzel..Neyse   konumuz bu değil; asıl   konumuz benim Rekor   Mini'lerle örmüş olduğum   hanımın dilenip beyin   beğendiği model işte. Dünya Barış Günümüz Kutlu Olsun, Afiyet   Olsun:)