Yıllar oldu...Hala gülümserim. Defalarca okusam, doyamam. Bazen insan karnına ağrılar girene kadar gülebildiği yıllardan ne kadar da uzaklaşmış düşünüyor. Bir karikatürün yanına da bu denli hüzünlü cümleler yazmak ancak, ruhu yaşlı birinin işi olabilir zaten. Hayat zira erteleyip erteleyip, umut etmekle yok oluyor. Şöyle arkama yaslanıp da "işte bu benim hayatım, hepi topu elde bu var" deyip, derin bir nefes alıp yaşamaya başlar mıyım bir gün? Yoksa ait olduğum yaşamın bu olmadığını, baloncuklu, kurdeleli, naneli bir yaşamın bir yerlerde beni beklediğini düşünmeye devam mı etmeli? Ah mı çekmeli?